Publiciteit en Recensies
-RIMPELINGEN, HET GEHEIM VAN EEN HOFHOUDING
De Stentor Jan Ruijne
Van dit stuk ziet het publiek veelal ‘niets’: theatervoorstelling over hofhouding van de Oranjes in Het Loo en Gelderse kastelen
fotograaf Ruben Schipper
Het verhaal van Rimpelingen, het geheim van de hofhouding speelt zich af in een paleis van de Oranjes, nadat de koninklijke familie is vertrokken. Jarenlang hebben de bedienden het wel en wee van de royals meegemaakt. Maar nu, na het vertrek van de familie, staan ze voor de keus: of blijven in een museum of uitvliegen naar elders, naar een onbekende, nieuwe wereld. Het publiek leeft via (geluids)installaties mee met hun gesprekken over het verleden, heden en toekomst.
Anoniem door het leven
Wat scriptschrijver Marjolein Bierens (63) en regisseur Monique van Hinte (58) intrigeert is dat leden van de koninklijke familie altijd volop in het licht staan. Terwijl alle details van hun leven worden uitgemeten in de krant en op televisie, gaan de bedienden die wonen en werken in datzelfde paleis volstrekt anoniem door het leven.
Van Hinte: ,,In de archieven van Het Loo is niet bijgehouden wie er hebben gewerkt, wat ze deden, hoe lang ze dat deden. Terwijl die mensen ook hun verhaal hebben. Onze voorstelling richt de schijnwerpers op de bedienden, op de hofhouding, op de mensen die niet gezien worden.”
Juist dat niet gezien worden speelt een belangrijke rol. Dat heeft vooral te maken met haar eigen ervaring. Tien jaar geleden verloor zij een deel van haar zicht door een bloeding in een oog. ,,Ik maak beeldend theater en ik begon mij af te vragen: hoe kan ik beeldend theater maken als ik niets meer zie?’’
Buiten het zicht
Ze is gefascineerd door wat zich afspeelt net buiten het zicht. Dat leidde destijds tot het Bosproject, samen met blinden. ,,Dat was een fantastische ervaring. Voor het project Rimpelingen wilde ik graag opnieuw met blinde mensen werken en heb ik mijn oude contacten benaderd en Marjolein erbij betrokken. Iedereen was direct enthousiast.”
In het verhaal zijn de bedienden van de Oranjes blind. ,,Zo kon de koninklijke familie haar gang gaan zonder gezien te worden.’’ En juist die mensen die nooit gezien worden, worden gespeeld door mensen die écht niets zien. De acteurs zijn zes bewoners van instelling Bartiméus in Ermelo, voor blinden en slechtzienden.
Scriptschrijver Bierens heeft met hen gesproken en de rol aangepast aan de persoon. ,,Wat ik heel bijzonder vind’’, zegt Diny Veltmaat, een van de blinde actrices, ,,is dat Marjolein en Monique ons in onze kracht zetten. Ze hebben echt alles wat in ons zit eruit gehaald.’’
Helemaal niets
En de bezoekers? Die zien er helemaal niets van. Het publiek in de zaal wordt geblinddoekt. Bierens: ,,Als je het realistisch wil maken moet je het publiek meenemen in de wereld van de spelers. Vanuit hun perspectief is er geen zicht, kostuums doen er niet toe.’’
,,Theater maken is de verbeelding op gang brengen’’, zegt ze. ,,In dit geval moet je als kijker even je zicht uitdoen. Anders zie je het verhaal niet dat wij willen vertellen. Andere zintuigen – gehoor, reuk en tast – nemen het over en zorgen voor de theaterbeleving.’’
Koninklijke maaltijd
De voorstelling is de komende tijd te zien in Paleis Het Loo (première op zondag 13 november) in Apeldoorn, kasteel Spelderholt in Beekbergen, kasteel De Essenburgh in Hierden, theater De Dialoog in Ermelo, kasteel Cannenburch in Vaassen, kasteel De Vanenburg in Putten en kasteel Rosendael en Rozendaal.
Voorwaarde om daar te komen optreden is dat er ook een koninklijke maaltijd moet worden geserveerd. Na afloop van de voorstelling gaan de blinddoeken af en serveren de bedienden van kasteel of paleis een diner. In De Dialoog krijgen ze alleen een amuse. Afhankelijk van het kasteel kunnen 20 tot 40 gasten aanschuiven voor een koninklijke dis. De prijzen verschillen per locatie, er zijn nog kaarten beschikbaar.
Blinden en slechtzienden van Bartiméus Ermelo schitteren in theaterproductie: ‘We staan in het licht’
ERMELO ‘Rimpelingen, het geheim van een hofhouding’ is een unieke theaterproductie uitgevoerd door zes blinde en slechtziende spelers van Bartiméus. Zij spelen het stuk van toneelschrijfster Marjolein Bierens uit Amsterdam en de Ermelose regisseur Monique van Hinte. Producent van de theatervoorstelling is Lianne Bloemen uit Ermelo. Op vrijdag 13 januari staat de voorstelling in Theater Dialoog.
TONEELSCHRIJVER MARJOLEIN BIERENS
Monique van Hinte en Marjolein Bierens, oude vriendinnen van de Theaterschool in Amsterdam, wilden weer samen een project opzetten. Ze kregen subsidie van Royal Veluwe om deel te nemen in het culturele programma.
De spelers hebben de tijd gekregen om in hun rollen te groeien
„We zijn een jaar geleden begonnen met korte improvisaties. De zes spelers – vijf vrouwen en een man – hebben de tijd gekregen om in hun rollen te groeien. Voor de zomervakantie heb ik het stuk geschreven en daarna hebben we wekelijks gerepeteerd; in een zaaltje van Bartiméus en in het atelier van Monique’’, vertelt toneelschrijfster Bierens.
OVER RIMPELINGEN
Het stuk ‘Rimpelingen, het geheim van een hofhouding’ gaat over de blinde bediendes van het Koninklijk Huis en duurt een uur. „De Koninklijke Familie heeft al decennia bediening in huis, maar zij waren nooit zichtbaar en spelen geen rol in de geschiedenis. Na lang in dienst te zijn geweest, wordt het paleis een museum en zijn ze overbodig geworden. Ze maken nog één keer een koninklijk maal.”
ERVARINGSWERELD BLINDEN
Het verhaal is een vermenging van fictie en werkelijkheid. Veel van de ervaringswereld van de blinde spelers wordt meegenomen: de routines van hun dagelijks leven worden gecombineerd met de strakke protocollen van het Koninklijk Huis.
Ze zijn ongevoelig voor schittering en rijkdom, het gaat hun om verbondenheid met elkaar
Bierens: „Ik heb hiervoor de spelers geïnterviewd en gevraagd hoe zij zich bewegen in hun leefwereld. Ze zijn ongevoelig voor schittering en rijkdom, het gaat hun om verbondenheid met elkaar en met de Koninklijke Familie. Die behoefte blijkt ook in het echt groot: de groep werkt goed samen en is lief voor elkaar. Ik heb het op hun leven geschreven; zo gaat het ook over verlangens: de hunkering naar absolute vrijheid en de mogelijkheid om overal naartoe te kunnen gaan. Met Paleis Het Loo als uitgangspunt is het favoriete uitje van de bedienden een tocht naar het dakterras om de wereld te ‘voelen’. Met het stuk komen ze in het licht te staan.”
BLINDDOEK BIJ BINNENKOMST
De tribune wordt ingeschoven; het publiek zit in een speciaal decor dat publiek en spelers verbindt, ontworpen door Ermeloër Robbert van der Horst. Bij binnenkomst krijgt iedereen een blinddoek om. ,,Dit om het samenzijn gelijkwaardig te maken en het publiek door zintuiglijke prikkelingen te laten inleven in het verhaal.”
Bij koninklijke bediening hoort een koninklijk maal. In Theater Dialoog is dit een amuse in samenwerking met Proeverij De Ontmoeting, met twee drankjes, ook om de ticketprijs laag te houden. Op de andere locaties is er de keuze tussen een uitgebreide lunch of een diner na afloop. „Tijdens de maaltijd is er veel om te bespreken.”
Voor de voorstelling in Theater Dialoog om 12.00 uur zijn nog kaarten; de voorstelling om 16.00 uur is uitverkocht. Er zijn ook nog kaarten verkrijgbaar voor beide voorstellingen in De Vanenburg. Meer info op rimpelingentheater.nl.
Marco Jansen
-LAND VAN OVER ZEE
Voorpublicatie LAND VAN OVERZEE
PZC, Ali Pankow, 03 november 2014
Een oceaan tussen moeder en dochter
In de nieuwe Zeelandia-productie Land van over zee beleeft het publiek een relatie op afstand tussen moeder en dochter mee.
“Het is nu een heel andere tijd, met andere middelen. Toen de dochters van moeder Anna in 1933 naar Amerika emigreerden, gingen ze ook écht weg. Dat je dan eens in de zoveel tijd iets van je kind hoorde in de vorm van een brief vond ik een heel aangrijpend iets.” Tekstschrijfster Marjolein Bierens geeft deze overweging als toelichting op haar keuze voor een briefwisseling in Land van over zee, de nieuwe voorstelling van Theaterproductiehuis Zeelandia die donderdag 13 november in De Mythe in Goes in première gaat.
Een briefwisseling. Hoe maak je die theatraal? Regisseuse Annechien Koerselman lacht hard en zegt: „Zo’n ondertitel daar word je niet blij van. Dat klinkt natuurlijk zo saai als de pest. Nou heb ik altijd met de teksten van Marjolein dat ik aanvankelijk denk: ‘Oei, wat een blok. Hoe krijg ik daar grip op’. En als ik het dan gedaan heb, kan ik me die eerste gedachte absoluut niet meer voorstellen.” Koerselman regisseerde in 2010 ook Mooie Anna, een monoloog die Marjolein Bierens voor Zeelandia schreef. Daarin bracht Anna een ode aan de liefde voor die ene uitverkoren man voor wie zij alles opzij zette. In Land van over de zee vertelt Bierens over Anna als moeder vanaf het moment dat haar beide dochters hun geluk in het nieuw land zoeken en zij alleen achterblijft met haar gebrekkige zoon.
Bierens putte uit verhalen van haar familie uit St. Annaland. „Mijn vader is daar geboren en wij zijn in feite opgegroeid met het heimwee naar Zeeland”, zegt de schrijfster, die zich ook verdiepte in briefwisselingen tussen vroegere emigranten en familieleden die achterbleven.
Muziek speelt een belangrijke rol in de voorstelling. Evenals in Mooie Anna heeft componist/ gitarist Wiek Hijmans weer een belangrijk aandeel. Dit keer staat hij niet zelf op de speelvloer, maar maakte hij de composities en speelt daar met meerdere muzikanten in mee. De muziek staat op band en zal de sfeer in de voorstelling versterken. Gold voor Mooie Anna de ondertitel ‘Zeeuwse fado’, nu zal meer de blues weerklinken. „In blues zit vooral ook hoop, de hoop op leven in een mooi land”, zegt Koerselman.
De regisseuse over haar aanpak van de briefwisseling: „Als een soort Indiaan ben ik met een hakbijl door de tekst heen gegaan bij het bedenken waar de muziek moest komen en hoe die moest klinken. Dat heb ik Wiek geschreven: ik wilde het leitmotiv uit Mooie Anna terug laten komen, maar ook een leitmotiv voor de dochter. Ook heb ik hem gevraagd een Indianendans te componeren. Verder heb ik er een nummer van Glenn Miller ingegooid en komen er een country nummer en een lied over armoede in.”
Koerselman is blij met de emotionele chronologie die Bierens haar biedt in de briefwisseling die 20 jaar overstrekt. „Het wordt dus een dialoog, maar ze kunnen elkaar niet zien. Dat is de dramatiek dat ze elkaar niet kunnen bereiken. Ondanks dat zij op 20 vierkante meter speelvloer zitten. Daar zit de uitdaging.”
De regisseuse kiest in de vormgeving onder meer ook voor videoprojectie om verschillen en overeenkomsten tussen het land daar en hier te duiden. Zij zegt het verlangen van een moeder en een dochter om contact te houden heel goed te kunnen begrijpen. „Zelf zeg ik altijd tegen mijn moeder: ‘Als je dood gaat, moet je mij je telefoonnummer geven, want ik moet je wel kunnen bellen in dat graf.”
Ilse Uitterlinden speelt, evenals in 2010, de rol van Anna. „Het is raar, maar het blijkt dat zo’n rol in je wezen blijft zitten. Ik laat mij door de tekst van Marjolein weer terug in de staat van die vrouw brengen. Het voelt alsof ik iets vertrouwds aantrek. De woorden dicteren me en er zal ook iets zijn als een lichamelijk geheugen.” De voorstelling maakt flinke sprongen in de tijd. Moeder en dochter worden 20 jaar ouder. „In de vorm verandert er iets: een ander beeld, een andere setting, enige verandering in de kleding. Verder gaat het vooral spelenderwijs. Op een bepaald moment dicteert mijn lijf dat het leven mij heeft bewogen en dat ik een stuk ouder ben geworden”, zegt de speelster.
„Een dochter die weggaat naar dat land van over de zee vanwege de armoede in Zeeland. Ik heb voor inleving in mijn rol wel een beetje kunnen putten uit de verhalen van Zeeuwse Vrouwen, waar ik een paar jaar geleden ook in speelde bij Zeelandia”, zegt Astrid van Eck over de rol van de dochter die zij nu speelt. Zij vindt het mooie uitdaging: het spelen van een dialoog zonder dat je elkaar echt ziet of aanspreekt. Van Eck is zelf moeder van twee dochtertjes van 7 en 2 jaar. Ze moet er echt niet aan denken dat die ooit ‘overzee’ zouden gaan wonen.
VOLKSKRANT Poëtisch Brievendrama, Vincent Kouters****
Theaterproductie Land van over zee vertelt het verhaal van de Zeeuwse migratiegolf.Beeld Joris-Jan Bos
Marjolein Bierens schreef weemoedige tekst naar aanleiding van de Zeeuwse migratiegolf.
Moeder en dochter staan op hetzelfde podium, maar een oceaan houdt hen van elkaar gescheiden. De eerste woont in Tholen, Zeeland, de ander in Cheboygan, Michigan. Het zijn de jaren dertig en alle contact gaat via de post.
In het weemoedige brievendrama Land van over zee van Productiehuis Zeelandia schrijven de twee vrouwen elkaar over het leven op hun continent, over ouder worden en over het verlangen naar huis. Soms dansen ze op dezelfde muziek of zingen samen een lied. Land van over zee is beschaafd en sfeervol muziektheater over een onverwoestbare verbintenis.
De Zeeuwse Marjolein Bierens schreef de tekst, die bedoeld is als vervolg op Mooie Anna, een Zeeuwse fado. Diezelfde Anna is nu moeder en ziet haar twee dochters, net als zovelen in die tijd, vertrekken naar ‘het nieuwe land’ Amerika. Zelf blijft ze achter in het sterk verpauperde Zeeland. Bierens deed onderzoek naar de Zeeuwse migratiegolf van begin 20ste eeuw en stelde haar tekst samen uit de brieven die ze las.
In haar poëtische tekst peurt ze alle mogelijke symboliek uit het alomtegenwoordige water. De oceaan die hen scheidt, de Watersnoodramp en het water van de Krabbenkreek: het wast, dreigt, geeft en neemt af.
Door de vorm van de voorstelling – om en om spreken moeder en dochter de tekst van een lange brief uit – liggen voorspelbaarheid en een monotone vertelling op de loer. Bierens ondervangt dat door de dochter een grote reeks ontwikkelingen te laten doorlopen. Bij vertrek is het nog een klassiek Zeeuws meisje, maar in Amerika komt ze in aanraking met de nieuwste rages en technieken: van de toverlantaarn tot de grammofoon.
Actrice Astrid van Eck laat haar geregeld overlopen van enthousiasme en maakt haar tot een sympathiek middelpunt van de voorstelling. De moeder, gespeeld door de Vlaamse Ilse Uitterlinden, is juist een nuchter en onvermurwbaar type.
Regisseur Annechien Koerselman voorziet ook in vaart en dynamiek door de actrices te laten spelen in een decor dat kan veranderen in allerlei ruimten. Bovendien voegt ze een laag toe met muziek die bestaat uit diverse Amerikaanse stijlen, zoals blues, folk en traditionals. Van Eck speelt enkele liedjes op gitaar, waarvan een bloedmooi gezongen Wayfaring Stranger leidt tot een emotioneel hoogtepunt.
Land van over zee, van Marjolein Bierens door Productiehuis Zeelandia, regie Annechien Koerselman, 13/11, De Mythe, Tournee t/m 20/12.
PZC
LIEFDEVOLLE MEERWAARDE AAN HET KLEINE VERHAAL/PZC
“Jaren van voorspoed, jawel, maar ook van tegenspoed. De correspondentie loopt van 1933 tot 1953, dus Wereldoorlog en Watersnood teisteren Zeeland. Ginder zit de pijn vooral in de kloof die tussen de beide zussen groeit. En aan beide kanten van de oceaan groeit het gemis. Koppig doorbijten, dat wordt in de gesprekken-op-afstand de ondertoon, eentje die mij vreemd genoeg heel erg ontroerde. Veel meer ontroerde dan de boventoon, het verhaal zelf.
Grote verhalen hebben misschien geen ondertoon nodig, kleine verhalen vaak wel, en het is niet altijd gemakkelijk om die te treffen. Hier lukt dat wonderwel, dankzij een sober, maar naturel spel van twee actrices (moeder en ‘geslaagde’ dochter). Dankzij een klankbeeld met muzikale fragmenten, stemmingsfragmenten, klassiek naast blues en jazz. Dankzij een ingenieus decor (altijd weer een verrassing, want het moet ook maar passen in de kleine dorpshuizen), dat heel gemakkelijk de sfeer van boerderijen, een dorpswinkel of een woonkamer kan oproepen. Dankzij de liefdevolle details die weggestopt zitten in de pakjes die moeder en dochter elkaar toesturen. Zeeuwse traditie naar daar, Amerikaanse noviteit naar hier. Tienduizenden zijn geemigreerd, tienduizenden zijn achtergebleven. Het zijn allemaal kleine verhalen over grote afstand en groot gemis, die in deze voorstelling als in een optelsom een soort van erkenning krijgen. Voor een aantal wellicht ook nog herkenning. Toch wel knap hoe actrices en vormgevers, schrijfster en regisseur zo liefdevol de meerwaarde aan het kleine verhaal kunnen geven.”
PZC, 15 november 2014, Willem Nijssen
Theaterkrant: SUBTIEL EMIGRATIEVERHAAL IN BRIEVEN
15 november 2014
Van Nederland naar Amerika, het is een ingrijpende reis die veel mensen hebben gemaakt in de hoop meer ruimte en een beter leven te vinden. Marjolein Bierens schreef voor Theaterproductiehuis Zeelandia een stuk in brieven, over een moeder en een dochter met een oceaan ertussen.
‘Ga weg, mijn meisjes, vertrek! Hier is alles oud, daar is alles nieuw. Daar ben je vrij om te bepalen wie je bent. Hier ben je boer of arbeider, middenstander, visser of mosselboer, er zit niets tussenin. Geen hand kan ertussen.’
Moeder Anna weet waar ze het over heeft. Ze was middenstander, maar trouwde met een boer en verhuisde van winkel naar boerderij, van dorp naar land. Boven haar stand. Op een eiland als Tholen is dat een ingrijpende verandering.
Verandering gunt ze haar dochters ook. Ze laat haar praktische geest het daarom winnen van haar emoties. Omdat ze denkt dat haar kinderen een betere toekomst tegemoet gaan in Amerika – vader is overleden – vermant ze zich. Ze pinkt een traan weg en gaat aan het werk.
De schrijvende dochter – de andere schrijft niet; waarom blijft onduidelijk – is een echte boerin en gaat met haar man op zoek naar nieuw land. Ze meldt haar moeder hoe ze in Antwerpen ontsmet wordt met azijn en benzeen, de controle fopt die haar zus afkeurde omdat ze te zwak zou zijn voor het avontuur, en uiteindelijk toch samen afvaart.
In Michigan gaat het haar en haar man voor de wind. Ze wordt volwassen en settelt zich; haar kleding verandert van sitsen rokken en muts met gouden krullen via tuinbroek naar jurk met petticoat. Het andere stel boerde minder succesvol; haar zus trouwde een man die meer oog had voor de Heere dan voor het land.
Land van over zee is een plaatsgebonden, maar ook universeel drama. Het stuk beslaat twintig jaar, van 1933 tot net na de watersnood, en volgt op Mooie Anna (2010), over de jongere jaren van de moeder. Regisseuse Annechien Koerselman koos voor de briefwisseling, de enige manier waarop mensen van twee kanten van de oceaan contact met elkaar konden hebben. Ze beperkt zich niet tot geschreven woorden, maar vlecht ook gedachten vooraf en ongeschreven overwegingen door haar poëtische tekst. Daardoor, en door de muziek van Wiek Hijmans (jammer genoeg niet live) wordt Land van over zee geen nostalgisch museumstuk over de tijden van weleer, maar krijgt het algemenere geldigheid.
Ilse Uitterlinden (moeder, ze was ook al mooie Anna) en Astrid van Eck spelen helder, genuanceerd en ingetogen. Af en toe doen ze een dansje met elkaar – een gedeeld gevoel dat zeeën overbrugt. Fysiek ontmoeten ze elkaar niet meer; op de een of andere manier zag de dochter in die twintig jaar geen kans om haar moeder op te zoeken. Als ze uiteindelijk toch wil gaan, is het te laat.
Land van over zee is een tamelijk klassieke vertelvoorstelling, waarin de details zorgvuldig en met liefde zijn aangebracht. Smaakvolle beelden, een weloverwogen regie, een multifunctionele rustieke kast annex zitmeubel. Gelukkig niet alleen in Zeeland te zien.
Nominatie Taalunie Toneelschrijfprijs
Juryrapport Taalunie Toneelschrijfprijs 2015
Land van over zee. Een briefwisseling van Marjolein Bierens, geschreven in opdracht van Theaterproductiehuis Zeelandia, vertelt het ontroerende en schrijnende verhaal van een Zeeuwse moeder en haar twee naar Amerika geëmigreerde dochters. In 1933 vertrekken de zussen met hun kersverse echtgenoten per boot om een bestaan op te bouwen in de Nieuwe Wereld. De moeder, weduwe, blijft achter op de boerderij met haar geestelijk gehandicapte zoon. Haar dochters zal ze nooit meer terug zien, een van hen laat zelfs niets meer van zich horen.
Mooi taai en traag verstrijkt de tijd in deze tekst, die een periode van ongeveer twintig jaar beslaat, tot na de fatale watersnoodramp van 1953, waarbij de achtergebleven zoon verzwolgen wordt door het water. De brieven, een mengeling van herinneringen, mijmeringen, trivialiteiten en verbluffend mooie poëtische observaties, dragen een aangrijpende eenzaamheid in zich. Zowel moeder als dochter berusten in het besef dat er geen andere toekomst is dan dit onherroepelijk en pijnlijk uit elkaar drijven, maar uit de brieven spreekt ook het immense verlangen naar contact, naar het delen van deze ooit zo verstrengelde levens. De eenvoud van de moeder is krachtig, oprecht en bijna zinnelijk in de emotionerende manier waarop ze haar leven via het landschap verbeeldt. Bij de dochter voel je eenzelfde diepe verbondenheid met de aarde, maar in haar brieven sijpelt de hoop door en worden de idealen van een nieuw bestaan, van een niet te stuiten vooruitgang voelbaar. Knap is de wijze waarop Marjolein Bierens er door haar uiterst beeldende en zintuiglijke manier van schrijven in slaagt de zo diverse werelden van Zeeland en Amerika tot leven te wekken.
‘En toen jullie uit het zicht waren verdwenen, slingerde de stilte zich als een kat rond mijn benen’, schrijft de moeder kort na het vertrek van haar dochters. Stilte is er veel in de tekst: het stille wachten op de brieven, het stille schrijven ervan, de stilte van het lege Zeeuwse land en uiteindelijk de stilte door het onvermogen van de moeder om de brieven nog te beantwoorden, nadat ze zelfs de uitnodiging om naar Amerika te komen heeft afgeslagen. ‘Mijn lieve kind, na deze brief zal ik geen antwoord meer geven. Mijn handen laten het niet meer toe. Weet niet precies wanneer en hoe dit is gebeurd. Mijn vingers hebben steeds meer moeite de tocht af te leggen over een wit vel papier. Mijn gedachten laten zich niet meer vangen.’
Land van over zee. Een briefwisseling is geschreven in een intense, bijna knoestige taal, licht en zwaar tegelijk, associatief en suggestief. De briefvorm verbeeldt perfect de groeiende kloof tussen de personages en het verglijden van de tijd; de tijdssprongen tussen de brieven zijn vaak groot, veel blijft ongezegd en speelt zich af tussen de regels, maar ook tussen de brieven. Zo blijkt er tussen twee brieven een kind geboren of is de zoon verdronken. Het is een tekst vol prachtig gebeeldhouwde zinnen die weken blijven nazinderen, een tekst die ook los van een enscenering literair bestaansrecht heeft, als brievenproza ‘pur sang’. Opmerkelijk is het hoe hedendaags en herkenbaar de tekst is, hoewel alweer even terug gesitueerd. De persoonlijke manier tot slot waarop universele thema’s als eenzaamheid, gemis, verlangen en weemoed worden aangesneden, laat je als lezer gevloerd, ontroerd, ontwapend en weerloos achter.
Publieksreactie Land Van Over Zee
“Afgelopen vrijdag heb ik het toneelstuk ‘Land van over zee’ gezien in de Kloosterhof in Hoogerheide. Ik vond het heel erg mooi, heel goed gespeeld, het decor vond ik heel bijzonder. Het was muisstil in de zaal. Na afloop hebben we de dames die speelden gelukkig nog kunnen zeggen dat we zo genoten hebben.”
“Gisteren heb ik de première bijgewoond van “Land van over zee”. De combinatie van toneelspel, muziek en beelden op de achtergrond leverde een schitterende voorstelling op, die van begin tot eind boeide. Je kon een speld horen vallen en dat zegt wel iets. Bedankt voor deze prachtige productie!”
“We hebben met vrienden genoten van de – wat ons betreft vlekkeloze – try.out van Land van over zee: creatief en multimediaal van hoge kwaliteit , twee actrices die vol overgave de tekst tot leven brachten en de zaal tot grote ontroering . Zelden zo’ n oorverdovende stilte gehoord na de laatste woorden.”
“Reactie uit het publiek van een gezellig volle schouwburg Middelburg gisteravond: “Vol emotie en met mascarastrepen op mijn wangen de zaal uitwandelen gebeurt niet vaak. Land van over Zee verraste en pakte me.”
“Gisteravond zijn we naar het M-Lab geweest voor DE voorstelling. We (onze Zeeuwse festivalvrienden en wij zelf) zijn nog diep onder de indruk van Land van over zee. Vanaf het eerste moment werd ik er in meegezogen. Prachtig gespeeld, idem functionele speelvloer. En wat een prachtig vervolgverhaal op Mooie Anna. Indrukwekkend. Marjolein Bierens krijgt ook de complimenten voor de teksten.”
“Wat een mooie voorstelling. Zoals jullie al zeiden je wordt direct in het verhaal gezogen. Het laat je niet meer los. Het was een bijzonder mooi geheel, muziek, beelden en tekst. Bedankt voor de tip.”
“De voorstelling hebben wij ( man en ik) gezien in Diemen op 12 december 2014.
De voorstelling heeft mij zeer geraakt, zo mooi gespeeld door beide actrices, het verhaal, decor, muziek, kortom alles was in overeenstemming en prachtig! Ik had nog graag met mijn zussen en dochter terug gekomen, helaas was dat niet meer mogelijk, misschien gaan jullie dit stuk nog eens herhalen. Ik houd mij aanbevolen.”
“Gisteravond zijn we naar het M-Lab geweest voor DE voorstelling. We (onze Zeeuwse festivalvrienden en wij zelf) zijn nog diep onder de indruk van Land van over zee. Vanaf het eerste moment werd ik er in meegezogen. Prachtig gespeeld, idem functionele speelvloer. En wat een prachtig vervolgverhaal op Mooie Anna. Indrukwekkend. Marjolein Bierens krijgt ook de complimenten voor de teksten.”
“Wat een mooie voorstelling. Zoals jullie al zeiden je wordt direct in het verhaal gezogen. Het laat je niet meer los. Het was een bijzonder mooi geheel, muziek, beelden en tekst. Bedankt voor de tip.”
“De voorstelling hebben wij ( man en ik) gezien in Diemen op 12 december 2014.
De voorstelling heeft mij zeer geraakt, zo mooi gespeeld door beide actrices, het verhaal, decor, muziek, kortom alles was in overeenstemming en prachtig! Ik had nog graag met mijn zussen en dochter terug gekomen, helaas was dat niet meer mogelijk, misschien gaan jullie dit stuk nog eens herhalen. Ik houd mij aanbevolen.”
-Ik Zeeuws Meisje, de Maria Magdalena van de Zuivelvoorziening
DE DONKERE KANT VAN HET ZEEUWSE MEISJE/Toneel
Monoloog tussen de Zuivelschappen (interview met Angelique de Bruijne en Marjolein Bierens door Kester Freriks)
‘Ik toon het tegenbeeld van het pittoreske Zeeuwse leven,’ zegt schrijfster Marjolein Bierens.
Zij is de Maria Magdalena van de zuivelvoorziening, het meisje met de lachend frisse blos dat het befaamde pakje boter siert met fraai gesteven kap op het hoofd en aan weerskanten van het gezicht twee gouden spiegels. Schrijfster Marjolein Bierens, zelf afkomstig uit Tholen, schreef de theatermonoloog ‘Ik Zeeuws meisje’. De voorstelling wordt gespeeld op verschillende locaties in Zeeland maar steeds in een zelfde omgeving: actrice Angelique de Bruijne brengt de monoloog telkens in het zuiveleiland van de Albert Heijn in Vlissingen, Goes en Middelburg.
„Ik sta tussen de pakken yoghurt en melk, er is een stapel pakjes boter van Zeeuws meisje. Maar Albert Heijn heeft dit merk uit het assortiment genomen, juist nu we het gaan spelen. We hebben een doos Zeeuws meisjes bij de Dirk van de Broek gekocht ,’ laat Angelique de Bruijne weten. Angelique de Bruijne heeft een Zeeuws-Vlaamse achtergrond en kan als ze wil met een Zeeuws accent praten: ik ben door mijn grootouders opgevoed in Zeeuws-Vlaanderen, Voor de Zeeuwen is dat niet echt Zeeland Het echte Zeeland is dat van de eilanden. Ik draag een Zeeuws kostuum speciaal van Zuid-Beveland met oorijzers en een gesteven kap. Elke dag moet ik voor het begin van de voorstelling naar een mevrouw in Arnemuiden, die gespecialiseerd is in klederdracht. Alles luistert heel nauwkeurig. Hoe de vier rokken over elkaar plooien, hoe strak de kap over mijn haar moet zitten (..).Ook de verhoudingen zijn belangrijk: je mag geen te kleine spiegels combineren met een grote kap. Ik herinner me uit mijn jeugd in Sluiskil dat de vrouwen erg op elkaar letten. De streekdracht is ook een teken van rijkdom of juist van armoede. Had je bijvoorbeeld geen spiegels dan zeiden de mensen: ‘Zij is arm. Die heeft thuis niets te eten.”
De eerste versie van ik Zeeuws meisje werd twee jaar geleden gespeeld door drie allochtone actrices van De Nieuw Amsterdam. Daarna maakte Marlies Cordia, programmamaakster bij de Humanistisch omroep Stichting er een hoorspel van dat werd bekroond met de Prix Europe. Schrijfster Marjolein Bierens is gefascineerd door archetypische beeld van het Zeeuwse meisje als nationale trots. Zij studeerde aan de mimeopleiding van de Amsterdamse theaterschool. In het vaste toneelrepetoire voelde ze zich nooit thuis. Daarom begon ze haar eigen teksten te schrijven. Binnenkort komt haar hoorspel Motel Texel uit.
(…) Ik toon het tegenbeeld van het pittoreske Zeeuwse leven. Mijn vader een echte Zeeuw . hij hield van Zeeland maar verafschuwde de benepenheid van de eilanden, de verstikkende macht van de kerk. Het vertrouwen van mijn hoofdpersoon is verstoord geraakt door de gebeurtenissen uit haar jeugd. Achter het masker van haar lachende gezicht gaat gewelddadigheid schuil. Net als haar omgeving leeft ze in de overtuiging dat hard werken en pijn verdragen onontkoombaar en noodzakelijk zijn. Door de miskraam die zij krijgt beroof ik haar van de vruchtbaarheid. Opeens beseft ze dat ze niet thuis hoort op het platteland. Ze neemt vanaf dat moment zelf de beslissingen en weigert langer trouw te blijven aan de eigen folklore. Ze heeft maar een mogelijkheid om aan de gesloten boerengemeenschap te ontvluchten: naar de grote stad gaan. Zeeuwse meisje en ook de Hollandse kaasmeisje hebben een erotische uitstraling: ze zijn vol van postuur. Ik ken mensen in de diplomatiek dienst en laatst nog in canada verschenen er tijdens en receptie een stel oer-Hollands kaasmeisjes. Ik dacht of ja laat kaasmeisjes komen of je huurt een stel hoeren in. Dat ligt niet ver van elkaar” Hoewel Angelique de Bruijne uitstekend Zeeuws kan spreken doet ze dat in de voorstelling niet: ..”dan wordt het teveel, dan verlies ik mijn geloofwaardigheid. Bij repetities heb ik wel gemerkt dat mannen verschrikt reageren op de rauwheid van mijn tekst. Vrouwen zien er ook de humor van in. (..)
NRC HANDELBLAD, 26-8-06/Toneel
interview-eendrachtsbode2
Artikel in Courant de Eendracht over Mooie Anna. Naar aanleiding van de voorstelling ‘Mooie Anna, een Zeeuwse fado’ (laatste voorstelling december 2010) is een artikel met achtergrond informatie over mijn Zeeuwse roots geschreven in de Eendracht.
Voor pers mooie Anna zie Publiciteit
-MOOIE ANNA, EEN ZEEUWSE FADO
Door Productiehuis Zeelandia tournee 4nov-14 dec. 2010 in Zeeland, Nederland, België
EEN MOOIE ZEEUWSE FAMILIEGESCHIEDENIS
Gloedvolle tekst
De Vlaamse actrice Ilse Uitterlinden verschilt uiterlijk sterk van de vrouw die ze speelt in Mooie Anna, een Zeeuwse Fado, de nieuwe muziektheatermonoloog van Theaterproductiehuis Zeelandia. Ze is blank en rossig, eerder doorschijnend dan zuidelijk. Maar vanbinnen vereenzelvigt ze zich volledig met de middenstandsdochter, die de liefde van haar leven vervuld ziet, maar ook rampspoed te verduren krijgt.
De in Zeeland geboren schrijfster Marjolein Bierens schreef voor Zeelandia een nieuwe toneeltekst, gebaseerd op geschiedenissen in haar eigen familie. De gloedvolle maar (te) lange tekst ademt in alles het Zeeuwse zout van mosselbanken, het zwijgende verdriet achter stugge onverzettelijkheid en het ontzag voor Gods Schepping en de Dag des Heren.
Uitterlinden weet er goed raad mee. Ze begint blijmoedig over de dertien jaar die ze op haar huwelijksnacht heeft gewacht. Langzaam klinkt steeds meer woede door, jegens haar schoonfamilie, haar lege baarmoeder en haar man, die haar na de zoveelste slechte oogst alleen achterliet.
Die boerenzoon is ook op toneel aanwezig, zwijgend in de persoon van gitarist Wiek Hijmans. Af en toe laat hij zijn elektrische gitaar kermen, alsof het onuitgesproken verdriet een weg zoekt. Echt op dreef komt de ervaren Hijmans niet, daarvoor is zijn spel te zeer ingekapseld in de klassiek ogende voorstelling. Maar de onverwachte combinatie van een elektrische gitaar en een familiegeschiedenis uit de vorige eeuw werkt wel.
De jonge regisseuse Annechien Koerselman had nog iets vrijer met de monoloog om mogen gaan. Nu plaatst ze Uitterlinden in een fraai, maar strak decor – een kruidenierskast met een bovenplaat vol zand. Daarop worden beelden geprojecteerd van wuivend graan en kolkend water. Met beeldregie had Koerselman meer kunnen doen. Maar de momenten waarop de actrice met de zandkorrels speelt zijn een prachtige illustratie van het feit dat de historische watersnoodramp alle standverschillen voor één keer wegvaagde. Een moment waarop Mooie Anna haar leven lang heeft gewacht.
De Volkskrant, Annette Embrechts, 8 november 2010***
foto: Lex de Meester
DE GROTE LIEFDE VAN MOOIE ANNA VERTELT ALLES MÉÉ
Over jaren van voorspoed, zo stelt mooie Anna vast, valt niet zoveel te vertellen. Maar er blijft genoeg rampspoed over, draaglijk en ondraaglijk, en Anna vertelt maar en vertelt maar. Tot in het diepst van het diepe, tot waar een ander zou breken en tot waar ook Anna het geloof in haar God en in haar dominee moet opgeven. Ze vertelt en vertelt, en toch wordt het nooit een monoloog. Want hij, haar grote liefde, is er altijd bij. En hij vertelt méé.
Anna is niet alleen in dat sobere decor, een kruidenierskast vóór die spiegelwand. Híj is er ook. In de persoon van een muzikant, een gitarist. Hij begeleidt haar poëtische liefdesverhaal (waarvan ook het Zeeuwse land zijn deel krijgt) met gracieus getokkel. Haar sombere momenten met een zwaarder en dieper ritme. Haar wanhoop met jammerende snaren. En zijn eigen verdriet uit hij met heftige uithalen, met onvervalste bluesakkoorden en soms met een rauw rockend, woordloos lied. Zijn muziek en zijn lichaamstaal spreken even duidelijk van wervelende liefde en van verlammende tegenslag als al háár woorden. Hij spreekt het verhaal méé. Maar hij spreekt ook zijn eigen verhaal. In duet. In muziek.
Van het verhaal van Anna bestaan duizenden varianten. Ze zouden allemáál een plek op het podium verdienen. Of geen van alle? Eén ervan, als ‘standbeeld’ voor alle. Dat zeker. Het zijn in ‘Mooie Anna’ tenslotte niet de woorden die beklijven, maar wel de vorm. De lichaamstaal, van Ilse Uitterlinden maar vooral die van Wiek Hijmans. De visuele effecten (er zijn er vele, werkzame en minder werkzame). En dan vooral de muziek. Goede keuze, sterk effect. Een standbeeld.
PZC, Willem Nijssen, 05 november 2010
MOOIE ANNA: EEN AANWINST IN HET ZEELANDIA REPERTOIRE
Mooi is Anna! Ilse Uitterlinden stráált. Met haar ogen, haar mond, haar huid, met alles wat ze heeft. Ze is jong en ze is verliefd. Niet een beetje verliefd, maar ontzettend verliefd. En ze wil niets liever dan haar liefde beleven. Maar ze is boven haar stand verliefd geworden. En de boerenzoon, die onderwerp is van haar liefde, laat haar wachten. Liggen in het graan, ja, dat mag. Liggen waar niemand hen vermoedt. Luisterend naar elkaars hartenklop. Liggen op het land dat van hem is. Dertien jaar laat hij haar wachten, omdat ze ‘recht heeft op een huwelijksnacht’. Anna zindert, haar verlangens maken haar haast gek, terwijl ze suiker afmeet en kachelpoets verkoopt in haar kruidenierswinkeltje.
Marjolein Bierens heeft in krachtige beeldende taal een toneelstuk vol tegenstellingen geschreven. De boerenzoon en het kruideniersmeisje. Het water en het land. Puur geluk en verscheurend verdriet. Binnen en buiten. Hoop en wanhoop. Universele elementen, maar Mooie Anna is toch onmiskenbaar een Zeeuws stuk. De boerenmutsen, de zuinigheid, het strenge geloof, de mosselvissers en natuurlijk de Watersnoodramp. Mooie Anna is op een organische wijze uit Zeeland geboren. Bovendien speelt het zich af in een buitengewoon en een functioneel decor, dat op unieke wijze mee beweegt met de ontwikkelingen in het stuk.
Naast Ilse Uitterlinden staat gitarist Wiek Hijmans. Hij reageert, reclameert, ondersteunt en becommentarieert haar woorden en gevoelens met zijn gitaarspel. Hijmans en Uitterlinden smelten samen als een twee-eenheid: Anna en haar boerenzoon. Verliefd is ze, trots en wanhopig. En uitzinnig blij als hij haar uiteindelijk huwt. Extatisch viert ze de liefde, haar liefde. Die blijdschap laat Anna zich afnemen door de onuitgesproken commentaren van zijn familie en de dorpelingen. Ilse Uitterlinden wordt oud voor mijn ogen. Ze lijdt. Niet alleen aan de commentaren, maar ook aan de vermeende ‘dorheid van haar schoot’. Ze schakelt de maagd Maria in om te krijgen wat ze hebben wil. Maria die geen deel uitmaakt van haar eigen kerk. Ondeugd dus, en Ilse Uitterlinden kan heel ondeugend kijken. Anna is vastbesloten te krijgen wat ze hebben wil. Haar gedeeltelijk Spaanse bloed geeft haar kracht en de koppigheid heeft ze van haar Zeeuwse voorouders.
Mooie Anna. Zeeland heeft er weer een prachtig toneelstuk bij. Een stuk dat op originele wijze getuigt over het verleden, over de aard en daadkracht van de Zeeuwen. Ontroerend en herkenbaar.
http://www.marjonsarneel.nl, Marjon Sarneel, 05 november 2010
DE APOTHEOSE VAN MOOIE ANNA
Is het een monoloog of een dialoog van tekst en gitaarspel? In elk geval is het de muziektheatervoorstelling Mooie Anna, die afgelopen avond in theater De Mythe in Goes in première ging, een fraaie productie – geschreven door Marjolein Bierens (Ik Zeeuws Meisje) en geregisseerd door Annechien Koerselman (Amanda) – vertelt het smartelijke levensverhaal van een Zeeuwse kruideniersdochter die ondanks het standsverschil trouwt met een rijke boerenzoon. De voorstelling draagt onmiskenbaar de signatuur van Theaterproductiehuis Zeelandia: veel (misschien wel té veel) tekst, spaarzame actie, doordachte enscenering, duidelijk Zeeuwse thematiek.
Ilse Uitterlinden – we kennen haar onder meer van Kwartet, waarmee het Zeeland Nazomerfestival in 2008 opende – speelt sterk, maar verrassend is vooral de inbreng van de uit Zeeland afkomstige gitarist Wiek Hijmans. Hij zorgt voor tegenspel, niet in woorden maar in muzieknoten. De Zeeuwse fado die hij componeerde en die uitstekend gedoseerd met de tekst wordt verweven, geeft de voorstelling een extra dimensie. Van groot belang is ook het uitgekiende decorontwerp van Yvon Muller. Het gebruik van spiegels biedt de toeschouwer meerdere perspectieven. Bovendien zorgt de demontage van het decor voor de apotheose van Mooie Anna.
Cultura Zeelandica, Rolf Bosboom, 05 november
ZEEUWSE BLUES (PUBLIEKSREACTIE Mooie Anna)
flyer: Mooie Anna, Zeelandia
Ik was gisterenavond bij de première van Mooie Anna, de nieuwste productie van het theaterproductiehuis Zeeland, de organisatie die ook jaarlijks het Zeeland Nazomerfestival organiseert. Ik was gelukkig nog net op tijd terug uit Maastricht om in theater De Mythe in Goes dit theaterfeest mee te maken. En ik heb genoten en meegeleden want het verhaal van Mooie Anna is niet altijd vrolijk of misschien wel over het algemeen triest. Het verhaal is eigenlijk een liefdesverhaal zoals we die al eeuwen kennen en geschreven worden. Over een vrouw en een man die verliefd op elkaar worden en volgens de heersende normen en waarden niet zouden mogen trouwen. Schreef Shakespeare niet al eens zo’n prachtig liefdesdrama.
In Mooie Anna gaat over een dochter van een kruidenier en de zoon van een herenboer. Zij uit het zuiden, katholiek, met uiterlijke kenmerken die verwijzen naar de sterke Spaanse invloeden in Zeeland. Na meer dan 400 jaar nog steeds goed herkenbaar bij sommige Zeeuwse mannen en vrouwen. Hij uit het noorden, gereformeerd, een met het kleilandschap, stug, in ieder geval weinig woorden nodig. Zij uit de stand van de leveranciers (niet verder dan het hekje) en hij als opvolger van de grote herenboer, een standsverschil dat niet te overbruggen lijkt. Maar het lukt wel, hoewel er veel tijd overheen gaat (eerst moeten zijn ouders overleden zijn). Het huwelijk kent weinig geluk als het om kinderen gaat. Er ontwikkelt zich een boeiend levensverhaal dat Anna aan het publiek vertelt, een heel mensenleven passeert en Ilse Uitterlinden dwingt grote bewondering af op de wijze waarop zij de prachtige tekst van Marjolein Bierens speelt. Maar evenzeer speelt in meerdere betekenissen van dit woord, Wiek Hijmans, een mooie rol; een rol zonder woorden als de boerenzoon die zijn gevoelens verklankt op zijn elektrische gitaar. Al luisterend heb je de neiging (tenminste ik) om naar voorbeelden te zoeken. Je hoort Harry Sacksioni, John Scofield voorbij komen maar daar doe ik het gitaarspel van Wiek Hijmans te kort mee. Hij is en speelt vooral zichzelf en legt vaak prachtige muzikale vergezichten neer.
Een van zijn mooiste stukken zit op het einde, waarbij hij met zijn gitaar, eerst enkele soundscapes produceert, deze in de repetitie gooit en dan daarover heen een indrukwekkende Zeeuwse blues (of zoals het programma zegt Zeeuwse fado) speelt. Echt een mooie voorstelling en ik stond niet alleen in mijn oordeel. Het publiek gaf een geweldig applaus en in de PZC staat een mooie recensie: http://www.pzc.nl/algemeen/cultuur/7570922/De-grote-liefde-van-Anna-vertelt-alles-mee.ece. Mooier kan ik het niet opschrijven maar ja dat is ook niet mijn vak, ik ben vooral liefhebber! www.volkblog.nl, Cult and Run (J. van Aspert), 05 november 2010
Artikel in Courant de Eendracht over Mooie Anna,
-DRAMALOZE DAGEN /DENOVI BEZ DRAMA
Enkele recenses vertaald uit het Macedonisch
“Dagen zonder drama” ging in première op het podium van het Bitola Theater
Dit weekend gaat het Nationaal Theater-Bitola het toneelstuk “Days without Drama” in première, geregisseerd door de gast uit Nederland Marjolain Birens, die tevens de auteur is van de tekst van het toneelstuk waarin acteurs Sonja Mihajlova, Boris Corevski, Elena Moshe, Vasko Mavrovski en Ilina Corevska.
dom-na-kultura-bitola
De derde jaarlijkse première en ongeveer 60 uitvoeringen op de podia van het Bitola Theater in de eerste drie maanden van dit jaar, volgens de directeur van de instelling Valentin Svetozarov, bevestigden dat het jubileumjaar – zeven decennia van bestaan van het theater in Bitola, in hoog tempo begon.
– We openen een nieuwe pagina in ons theater, met een andere theatrale gevoeligheid, die werd verzorgd door de gast uit Nederland, die voor het eerst in Macedonië en Bitola wordt geregisseerd door een regisseur uit dat land. “Wat Marjolain ons oplegde, is eigenlijk de Nederlandse vlakte in een onrustig Balkangebied, een uitzonderlijke theatrale act die we op basis van emoties al lang niet meer hebben gehad”, zei Svetozarev.
Regisseur Marjolaine zei op de persconferentie van vandaag in Bitola dat “Days without Drama” plaatsvindt op een oud plein en dat het vijf toneelstukken van vijf verschillende mensen met elkaar verstrengelt die door hun verhalen het landschap van het leven laten zien. – Dit drama is voor mensen die vastzitten in hun eigen gedachten en die vaak denken dat een ander idee of versie van het leven elders mogelijk is. “In Nederland is het niet de gewoonte om grote emoties te uiten, maar dat wil niet zeggen dat we ze niet hebben en dat ze diep in ons verborgen zitten”, aldus Marjolain.
De vertaling van het Nederlands naar het Macedonisch voor het toneelstuk “Days without Drama” werd gedaan door Sinolicka Melles Trpkova, de toneelschrijver is Biljana Krajcevska, de decorontwerper is Valentin Svetozarev, de kostuums zijn voorbereid door Blagoj Micevski en het licht is van Dimce Spasovski.
COOLTURA
Денови без драма – приказни од пејзажот на животот во Битолскиот театар
Dagen zonder drama – verhalen uit het landschap van het leven in het Bitola Theater
“Dagen zonder drama” is de derde jaarlijkse uitvoering van het Nationaal Theater-Bitola. De première-uitvoeringen van het stuk geschreven en geregisseerd door Marjolain Birens uit Nederland vinden plaats op 14 en 15 maart, en in het project waarin vijf toneelstukken van vijf personen met elkaar verweven zijn, zullen acteurs Sonja Mihajlova, Boris Corevski, Elena Moshe, Vasko Mavrovski en Ilina Corevska spelen. .
Days without Drama is een toneelstuk waarvan de actie zich afspeelt op een oud plein en het verweeft vijf toneelstukken van vijf verschillende mensen die het landschap van het leven daadwerkelijk vertegenwoordigen door hun verhalen. Tekstschrijver en regisseur Marjolaine Birens, de eerste Nederlandse vrouw die in Macedonië een theateract tekende, merkt voor haar op dat ze te maken heeft met mensen die in hun eigen gedachten blijven steken en vaak denken dat een ander idee of versie van het leven elders mogelijk is. en dat ze het schreef na de dood van haar ouders.
Het is een toneelstuk dat met al zijn kenmerken, kenmerken en bezienswaardigheden op het spoor ligt van het hedendaagse Europese drama.
Valentin Svetozarev, directeur van het Nationaal Theater – Bitola.
“Het is een toneelstuk dat met al zijn kenmerken, kenmerken en bezienswaardigheden op het spoor ligt van hedendaags Europees drama, met speciale nadruk op Nederland als land waar een bijzondere houding ten opzichte van dit soort theater zich ontwikkelt, en dat dachten we met de setting van deze tekst, zal het zien van haar op ons podium vooral interessant zijn voor ons als theaterhuis, gezien het feit dat het onze langetermijnintentie en ons langetermijndoel is om zo open mogelijk te staan voor Europa en de wereld ”, zei Valentin Svetozarev, regisseur aan de vooravond van de première. in het Nationaal Theater – Bitola.
In het verhaal van het leven en de mens zijn de regels hetzelfde. Er is een begin, er is drama, er is een einde.
Sonja Mihajlova, actrice.
Hij voegde eraan toe dat de samenwerkingsovereenkomsten met Bierens al twee jaar aan de gang waren en dat nu het project klaar was om aan het publiek gepresenteerd te worden, ze “een rustig drama kregen dat net lijkt te beginnen en eindigen”.
Ik hoop dat het stuk een goede respons zal krijgen van het publiek, want het is poëtisch en misschien is iedereen die aanwezig is terug te vinden in de personages of een deel ervan, van wat we deden.
Boris Corevski, acteur.
“Een stil drama begint en eindigt, vooral niet typerend voor onze dramaturgie en onze theatrale gevoeligheid. “Een veel rustiger, rustiger, of als je me visueel wilt uitdrukken, een veel meer vermiculistische foto, waar bijna niets beweegt en niets gebeurt, maar er gebeuren vreselijke dingen, de levens van vijf mensen die in dit stuk spelen gebeuren.” zegt Svetozarev.
Sonja Mihajlova en Boris Corev treden op in “Days without Drama”
In “Dagen zonder drama” spelen Sonja Mihajlova, Boris Corevski, Elena Moshe, Vasko Mavrovski en Ilina Corevska die op een zeer inspirerende manier de personages opbouwen en de sfeer van de tekst van Marjolain Birens vastleggen.
“In het verhaal van het leven en de mens zijn de regels hetzelfde. Er is een begin, er is een drama, er is een einde, maar als we dingen niet kunnen ordenen vanuit een positie van omstandigheden en wat er om ons heen gebeurt, kunnen we kiezen op welke manier we omgaan met het drama in het leven, zodat de Vrouwe van Liefde kiest van dit alles om het drama in het leven onder ogen te zien met het schone, met liefde in de bredere zin van het woord. Heb niet alleen lief voor de mens, maar ook voor wat het leven in het algemeen betekent. De schoonheid van de dag en de schoonheid van wat de mens en het leven is. Ik zou eindigen met een zin: elke dag is mooi, en de keuze is de persoon die ervoor kiest om het van gisteren naar morgen te brengen ‘, zegt Sonja Mihajlova, die het personage van de Vrouwe van de Liefde in het stuk interpreteert.
Boris Corevski, de doyen van het Bitola Theater en het Macedonische theater in het algemeen, de acteur die de leiding heeft over het personage van de Returnee in “Days without Drama”, zal opmerken dat de samenwerking met de regisseur uit Nederland – Birens een nieuwe en waardevolle ervaring voor hem is. talrijke rollen in zijn carrière en dat hij deze keer een personage tekent dat dicht bij zijn gevoeligheid ligt.
“Mijn rol – de Returnee – ligt heel dicht bij mijn gevoeligheid, bij de manier waarop ik het leven begrijp. Ik vind het een leuke ervaring voor mij, maar ook voor de kijkers die mij in een totaal andere rol, in een andere gevoeligheid op het podium zullen kunnen zien. “Ik hoop dat het stuk een goede respons zal krijgen van het publiek, want het is poëtisch en misschien zijn alle aanwezigen terug te vinden in de personages of in een deel ervan,” zei Corevski.
Hieraan wordt de informatie toegevoegd dat de vertaling van het Nederlands naar het Macedonisch voor “Days without Drama” is van Sinolicka Melles Trpkova, toneelschrijver is Biljana Krajcevska, decorontwerper Valentin Svetozarev, de kostuums zijn voorbereid door Blagoj Micevski, en Dimce Spasovski heeft voor het licht gezorgd.
Marjolaine Birens heeft talrijke prijzen en erkenningen gewonnen voor dramaturgie, waaronder de Europese Grand Prix voor Hedendaagse Tekst in 2002 voor het toneelstuk “I am the Girl from Zeeland”.
16×9 afbeelding
Ljupчоo Jolevski
http://www.makdenes.org/
Мариолен Биренс, драматург и режисерка од Амстердам
Во Холандија државата не дава пари за театар
INTERVIEW Datum: 24.02.2014, 14:09
Mariolen Birens, toneelschrijver en regisseur uit Amsterdam
In Nederland voorziet de staat geen geld voor theater
Нетаaneta Zdravkovska
Voor het eerst speelt een Nederlandse toneelschrijver en regisseur een toneelstuk in een Macedonisch theater. Het is Mariolen Birens uit Amsterdam, winnaar van verschillende prijzen voor hedendaagse dramaturgie, die het toneelstuk “Days without Drama” voorbereidt op het podium van het Bitola National Theatre. Ze is al enkele weken in Bitola en is erg blij met het professionele acteerteam.
Zelf geïnitieerd voor sponsors
Wat is de ervaring van een toneelschrijver en regisseur uit Amsterdam die een toneelstuk voorbereidt voor een theater op de Balkan?
– De samenwerking met het Bitola Theater ontstond tien jaar geleden toen we werkten aan een gezamenlijk project met de kostuumontwerper Blagoj Micevski. De ervaring die ik nu opdoe in Bitola is opwindend omdat het theaterteam geweldig is. Als vorm is dit soort theaterorganisatie in Nederland al uitgestorven door de crisis. Dat zijn we helaas verloren. Mijn mening is dat het een soort geluk is om zo’n theatraal gezin te hebben, dat toegewijd is en aan een project werkt.
Hoe zit het met theaters in Nederland?
– De situatie is behoorlijk slecht. De overheid gaf veel geld voor cultuur en theater, maar dat is twee jaar geleden gestopt. Veel acteurs verloren hun baan. In de praktijk komen we steeds dichter bij de een of andere Amerikaanse manier, om op eigen initiatief sponsors te vinden die geld willen geven voor het theater. In feite is het nog erger omdat we een hele generatie theatermedewerkers zullen missen totdat we ons aanpassen aan het nieuwe financieringssysteem. Het is net als de overgang in jou.
Existentiële gevoelens
Je hebt in 2002 de Europese Grand Prix voor hedendaagse tekst gewonnen. Waar haal je je inspiratie voor drama’s en toneelstukken?
– Van mijn leven. Ik ontving de onderscheiding voor de tekst “I, the girl from Zealand”, die gerelateerd was aan mijn roots. Mijn familie was een boer uit een zeer arme streek. Mijn overgrootvader verloor een groot stuk land en we brachten een groot deel van ons leven in melancholie door over wat er verloren was gegaan. We moesten verhuizen. Toen mijn grootvader stierf, had ik lange gesprekken met hem over de liefde en haat voor dat stuk land in Nieuw-Zeeland. Ik presenteerde het dramatisch door de ogen van een mooi blond meisje uit Zilan, in wie ik de donkere kant van het leven in die omgeving tekende.
Wat zullen de aanbiedingen zijn van de inwoners van Bitola met het toneelstuk “Days without drama”, waarvan de première op 14 maart wordt verwacht?
Het stuk zal interessant zijn voor Macedonië omdat er veel dingen gebeuren in de politiek, het sociale leven, de samenleving, en veel veranderingen. Het zijn in wezen existentiële gevoelens. Mensen hebben vaak het idee dat het leven van iemand anders meestal ergens anders beter wordt. Er zal een melancholische sfeer heersen. Het idee voor de tekst kwam op een moment dat mijn moeder op sterven lag en ik de kans kreeg om te begrijpen hoe kwetsbaar het menselijk leven is.
GRENSPOST ZINNEWALD – DE EREPRIJS /Cultuurpodium
