Toneel

Na haar studie in Leiden bezocht ze de theaterschool, de AHK in Amsterdam, de mime-opleiding en werkte daarna als actrice en regisseuse in diverse projecten. In eerste instantie met een voorkeur voor performances, locatie- en muziekprojecten. Geleidelijk nam het schrijven, de toon en de kracht van de taal, de overhand.  Het schrijfproces is een proces waarin zij veel vrijheid ervaart en waarin grenzen geen beperking zijn maar juist een uitdaging.  

In haar schrijven heeft ze altijd een grote belangstelling gehad voor levensverhalen waarin mensen de strijd aangaan met hun lot. Opgeroeid in een milieu waarin de oudste generatie echte verhalenvertellers waren en veel over het verloren Zeeuwse land van herkomst vertelden en het leven daar, maakte dat ze als randstad-kind is opgevoed in een zekere mate van weemoed en melancholie. Ook in eigen land kan een mens landverhuizer zijn.

Deze verhalen maakten haar bewust van de krachten van het tijdsgewricht waarin een ieder is geboren. Elementen als verlies, vervreemding en tijdsbesef zijn daarom belangrijke elementen geworden in haar schrijven.

Haar bekendste en meest gespeelde stukken schreef zij voor Zeelandia; ‘Ik Zeeuws meisje,’ ‘Mooie Anna, een Zeeuwse fado’ en ‘Land van over zee.’  

Voor het laatste stuk werd zij genomineerd voor de Taalunie Toneelschrijfprijs 2015. Een quote uit het juryrapport:

‘Mooi taai en traag verstrijkt de tijd in deze tekst, die een periode van ongeveer twintig jaar beslaat, tot na de fatale watersnoodramp van 1953, waarbij de achtergebleven zoon verzwolgen wordt door het water. De brieven, een mengeling van herinneringen, mijmeringen, trivialiteiten en verbluffend mooie poëtische observaties, dragen een aangrijpende eenzaamheid in zich. Zowel moeder als dochter berusten in het besef dat er geen andere toekomst is dan dit onherroepelijk en pijnlijk uit elkaar drijven, maar uit de brieven spreekt ook het immense verlangen naar contact, naar het delen van deze ooit zo verstrengelde levens. De eenvoud van de moeder is krachtig, oprecht en bijna zinnelijk in de emotionerende manier waarop ze haar leven via het landschap verbeeldt. Bij de dochter voel je eenzelfde diepe verbondenheid met de aarde, maar in haar brieven sijpelt de hoop door en worden de idealen van een nieuw bestaan, van een niet te stuiten vooruitgang voelbaar. Knap is de wijze waarop Marjolein Bierens er door haar uiterst beeldende en zintuiglijke manier van schrijven in slaagt de zo diverse werelden van Zeeland en Amerika tot leven te wekken.‘